Σεβασμιώτατε, πόσο δύσκολο είναι το έργο της διακονίας την συγκεκριμένη χρονική περίοδο; Πόσους ανθρώπους βοηθάτε και τι είδους βοήθεια τους παρέχετε;
Το έργο της προσφοράς δεν είναι ποτέ δύσκολο. Είναι πάντοτε ευλογημένο, αρκεί να γίνεται με αγάπη και ανιδιοτέλεια. Επίσης, αυτός που βοηθάει, αν έχει πνευματική εξυπνάδα και ανοιχτά τα μάτια της καρδιάς του, παίρνει πολύ περισσότερα από όσα δίνει, «εν τω διδόναι λαμβάνει και εν τω σκορπίζειν συνάγει». Ο αποδέκτης της βοήθειας, επειδή ταπεινώνεται, βγάζει και ευγνωμοσύνη και ευγένεια και μοναδική αξιοπρέπεια. Και αυτά αντιπροσφέρει.
Εμείς προσπαθούμε να τηρούμε το «παντί τω αιτούντι σε δίδου». Και ό,τι έχουμε το μοιραζόμαστε· από μαγειρεμένο φαγητό, συσκευασμένα και νωπά τρόφιμα, καύσιμα, θερμάστρες, δωράκια σε μικρά παιδιά, ευκαιριακά επιδόματα, έναν λόγο καλοσύνης, ελπίδας και παρηγοριάς, χρόνο και ενδιαφέρον, φροντίδα στην ασθένεια, συμπαράσταση στην απόγνωση.
Έχουν δημιουργηθεί με την πάροδο του χρόνου περισσότερες ανάγκες και ποιές είναι αυτές;
Ασφαλώς και οι ανάγκες είναι περισσότερες και διαρκώς αυξανόμενες. Αυτό όλοι το ζούμε. Είναι αυτές πολύ μόλις περιέγραψα παραπάνω. Να αναφερθούμε στο τομέα των ευεργεσιών.
Σήμερα υπάρχουν ευεργέτες και αν ναι πώς διαχειρίζεται η Μητρόπολη σας τις προσφορές τους;
Φυσικά και υπάρχουν άνθρωποι με περίσσευμα αγάπης. Μάλιστα, τώρα που οι δωρεές δεν απαλλάσσονται από τη φορολογία, είναι ιδιαίτερα αυξημένες οι ανώνυμες. Μας έρχονται εμβάσματα και από άλλα μέρη του κόσμου. Κάποιος άγνωστος μας στέλνει συχνά χρήματα από τη Φρανκφούρτη σε φάκελο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, όπου προφανώς εργάζεται, με ονόματα για μνημόνευση. Είναι συγκινητικό. Δεν γνωρίζουμε την ταυτότητά του! Αλλά και συνάνθρωποί μας, συχνά φτωχοί, μοιράζονται αυτά που έχουν με αυτούς που στερούνται. Άλλοι πάλι εύποροι προσφέρουν κρυφά ανεκτίμητη βοήθεια.
Στις μέρες μας γράφεται μια ιστορία κρυμμένης ως τώρα πνευματικής αξιοπρέπειας.Όσον αφορά το πώς διαχειριζόμαστε την όποια προσφορά εμπιστοσύνης σε μας, δύο λέξεις θα σας πω: με σεβασμό και πολλή σκέψη.
Τί σας θλίβει περισσότερο αυτή την δύσκολη χρονική περίοδο που περνάει η χώρα μας;
Η πνευματική μας ένδεια, η αδιαφορία, ίσως και η ύβρις. Ούτε τώρα δεν στρεφόμαστε στον Θεό. Είναι τραγικό. Και νομίζω ότι, αν εξαιρέσουμε μεμονωμένες περιπτώσεις, γενικά ως λαός έχουμε εγκληματικά αποπροσανατολιστεί. « Πλούσιοι όντες, επτωχεύσαμεν σφόδρα». Γίναμε λαός χωρίς σεβασμό στην παράδοση, αγάπη στην ιστορία, πίστη στον Θεό, ευγένεια ή ανωτερότητα, χωρίς σύγχρονο ζωντανό πολιτισμό. Αλήθεια πώς θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε σε αυτήν την φοβερή μας ένδεια;
Σε όσους επικρίνουν την εκκλησία και την σχολιάζουν αρνητικά τί τους απαντάτε;
Δεν απαντώ. Μπορώ όμως να απαντήσω σε σας. Σίγουρα και η Εκκλησία περνάει την πνευματική κρίση της. Οι πιστοί είναι δυστυχώς μέρος του κόσμου. Θα έπρεπε να μην είχαμε σχέση φρονήματος με τον κόσμο. Ο αληθινός χριστιανός ζει «εν τω κόσμω», αλλά δεν είναι «εκ του κόσμου». Μια αυθεντική, ζωντανή Εκκλησία σήμερα θα έπρεπε να κάνει θαύματα και να ζει με εμφανή σημεία αγιότητας. Αυτό δυστυχώς λείπει. Αυτό που δεν λείπει είναι η μοναδική κινητοποίηση του εκκλησιαστικού μηχανισμού για έργα αγάπης και κοινωνικής προσφοράς. Όποιος δεν το αναγνωρίζει του χρειάζεται …οφθαλμίατρος. Η Εκκλησία καλύπτει κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες τα στραβοπατήματα του Κράτους. Και το κάνει πολύ καλά. Το φοβερό είναι ότι δεν της αναγνωρίζεται!
Όταν προβάλλεται το κοινωνικό έργο της εκκλησίας θεωρείτε ότι βάλλεται ή όχι; Προσελκύει εθελοντές ή τους εναντιώνει;
Η Εκκλησία πρέπει να κρύβει το έργο της. Αυτός είναι το ήθος της. Όταν το φανερώνει ο Θεός, τότε πιστοποιείται η παρουσία Του και η ευλογία Του. Όταν
το προβάλλει η ίδια, τότε γεννά τα ερωτήματα που μου θέσατε προηγουμένως ως προς τα κίνητρά της. Επίσης, σκοπός της δεν είναι να προσελκύσει εθελοντές, ούτε φυσικά οπαδούς, Σκοπός της Εκκλησίας είναι να γεννάει πιστούς στον αληθινό Θεό.
Θεωρείτε ότι θα υπάρξουν καλύτερες ημέρες για το λαό που υποφέρει; Θα βγει η χώρα από αυτό το οικονομικό αδιέξοδο;
Ενόσω απομακρυνόμαστε από τον Θεό και αρνούμαστε την πίστη μας σε Αυτόν, πώς να έχουμε ελπίδες; Αλλά και η άποψη ότι οι καλύτερες ημέρες για τον λαό είναι συνάρτηση της άρσης του οικονομικού αδιεξόδου είναι εσφαλμένη. Οι καλύτερες μέρες μπορούν να έρθουν ακόμη και μέσα από την φτώχεια και τα αδιέξοδά μας, αν όμως αυτά μας οδηγήσουν στην εκζήτηση του Θεού. Τότε μόνο πλουτίζει κανείς. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς σε αυτόν τον τόπο που είναι γεμάτος από εκκλησίες και μοναστηράκια, από αίματα αγίων, από θαύματα και σημεία της παρουσίας του Θεού, που τροφή του ήταν η Ορθοδοξία και αναπνοή του ο Χριστός, σήμερα εμείς να αρνούμαστε τον Θεό μας, να μην αξιοποιούμε την
πίστη μας. Αντί να στρεφόμαστε στον Θεό να έχουμε τις ελπίδες μας στα Μνημόνια! Και το χειρότερο να μην υποψιαζόμαστε ότι αυτή είναι η αιτία του καταντήματός μας. Θα κλείσω με τον τίτλο μιας ομιλίας του Σολζενίτσιν: «Οι άνθρωποι λησμόνησαν τον Θεό˙ από εκεί έρχονται όλα τα κακά»
